Na de zoveelste rit van godsdienstige razernij op plaatsen waar een frivole sfeer hangt van levensvreugde en onsterfelijkheid, van Nice tot Berlijn, van Manchester tot Barcelona, blijf ik vertwijfeld achter tussen woede en verslagenheid, tussen onmacht en wraaklust.
Na gewenning komt gelatenheid en berusting, en uiteindelijk fatalisme. Aan de commentaren van onze leiders te horen zijn we het eerste stadium al voorbij en loert het tweede om de hoek.
Guilty white people houden weerom, als huilmutsen aan de deugtafel van een of ander praatprogramma, het zoveelste debat over integratie, verbinding, stigmatisering of kansarmoede. Hun blinde focus op uitsluiting en discriminatie zet moslims eerder aan tot zelfbeklag dan tot een gewetensonderzoek.
Mensen verbinden is best nodig, maar dan ook letterlijk, met al die steek- en snijwonden door dolgedraaide, gehersenspoelde en tot de haarvaatjes gestoorde religekken…
leesverder>>
knack
