Begrijp de Islam; Het verhaal van Mohammed (Hoofdstuk 16 – Jihad gaat voort)

16. Jihad gaat voort

Mohammed was nu het hoofd van een buitengewoon krachtige politieke macht. Hij begon andere stammen rondom Medina aan te vallen en te veroveren. Ze kregen een keuze. Ze konden zich tot de islam bekeren, of anders worden gedood en hun vrouwen meegenomen naar slaven van plezier.

Vanwege zijn macht begon hij nog meer aanhangers aan te trekken. Sommigen waren aangetrokken tot de oorlogsbuit, sommigen wilden aan de winnende kant staan en anderen waren bang dat ze de volgende zouden zijn.
Bukhari’s Hadith beschrijft een van de problemen die de mannen van Mohammed op dit moment hadden met de vrouwelijke gevangenen en de reactie van Mohammed.

B5,59,459 Toen Ibn Muhairiz de moskee betrad, zag hij Abu Said en vroeg hem of Coïtus interruptus door Allah was geheiligd. Abu Said zei: “Als begeleider van Mohammed in de Slag bij Banu Al-Mustaliq, werden we beloond met Arabische gevangenen, waaronder een aantal vrouwen die zeer gewild waren omdat het celibaat een behoorlijk probleem was geworden. We waren van plan om coïtus interruptus te beoefenen, maar vonden dat we eerst instructies moesten vragen aan Mohammed. [Ed. Zwangerschap was ongewenst in de slaven omdat het hun waarde op de markt verminderde.] Mohammed zei echter: ‘Het is beter dat je copulatie niet onderbreekt om zwangerschap te voorkomen, want als een ziel is voorbestemd om te bestaan, dan zal het bestaan.’ “

Het interessante punt hier (afgezien van de voor de hand liggende onmenselijkheid van het goedkeuren van het nemen en de daaropvolgende verkrachting van slaven) is Mohammed’s aandrang op predestinatie. Moslims gebruiken vaak de uitdrukking “inshallah” wat zich vertaalt als “God (Allah) gewillig.”

Er zal met andere woorden niets gebeuren tenzij Allah het al heeft gepland. Dit lijkt misschien niet zo belangrijk, maar heeft in feite een enorme impact op islamitische samenlevingen. Omdat moslims geloven dat ze niet zullen worden gedood tenzij Allah het wil, heeft het geen zin om je zorgen te maken over de dood.

Dit maakt moslims enorm moedig in de strijd in vergelijking met niet-moslims. Het nadeel is dat het hen ook extreem lui en onproductief maakt in vredestijd. Moslims geloven dat niets beter zal worden tenzij Allah het wil. Waarom zouden ze dan moeite hebben om dingen te verbeteren?

Dit wordt het ultieme excuus in islamitische samenlevingen. “Waarom deed je niet de baan die ik je gaf?”
“Wel duidelijk wilde Allah niet dat ik dat deed!”
‘Waarom ben je vorige week niet op je werk geweest?’
“Wel, Allah heeft het zo gewild.”

Mohammed had er geen belang bij dat zijn volgelingen iets produceerden; hij was alleen geïnteresseerd in verovering. Hij financierde zijn maatschappij van oorlogsbuit. Elk onderdeel van de islamitische cultuur is gevormd om dit doel te dienen.

Wanneer academici hedendaagse achterstand en armoede in islamitische landen onderzoeken, is het in de mode om het de schuld te geven van de agressie en uitbuiting van het Westen. Deze problemen zijn echter bijna universeel in islamitische landen. Dan moeten we zeker de impact analyseren van islamitische leringen op de menselijke vooruitgang in deze samenlevingen.

Het verdrag van al Hudaybiya
Mohammed besloot om een bedevaart naar Mekka te maken. De Mekkanen wilden hem echter niet de stad in laten gaan, ook al kwam hij zonder de bedoeling oorlog te voeren.

Van de Sira:
I747 De Mekkanen stuurden een man naar buiten om een overeenkomst met Mohammed te sluiten. Umar was woedend dat Mohammed een verdrag zou sluiten met niet-moslims omdat het vernederend was tegenover de islam. Maar Mohammed zei hem dat Allah hen niet zou laten verliezen; ze zouden de Qoeraisj winnen. Wees geduldig.

Dus stelden ze een verdrag op met het doel dat er gedurende tien jaar geen oorlog zou zijn. Er zouden geen vijandelijkheden zijn en geen enkel kind zou zich tot de islam kunnen bekeren zonder toestemming van een voogd. In ruil daarvoor konden de moslims het volgende jaar komen en drie dagen in Mekka blijven, hoewel ze dat jaar niet konden betreden.

Toen Mohammed vrede sloot, was het nooit in het belang van de vrede. Het was altijd een strategische beslissing om te wachten totdat hij zijn krachten kon opbouwen. Geduld was een van zijn grootste krachten in zijn zoektocht om de wereld te veroveren. Het blijft vandaag de hoeksteen van de islamitische strategie.

Vergelijk dit met Hitlers tactiek. Hij blunderde Rusland in terwijl hij tegelijkertijd Groot-Brittannië probeerde te veroveren, bijna zijn hele leger verliezend onderweg. Mohammed zou maar zoveel afbijten als hij kon kauwen. Hij zou niet verder gaan voordat hij het had verteerd.