Begrijp de Islam; Het verhaal van Mohammed (Hoofdstuk 21 – Dood van een dichteres)

21. De dood van een dichteres

I996 Er was een dichteres die een gedicht tegen de islam schreef. Mohammed zei: “Wie zal me van Marwans dochter verlossen?” Een van zijn volgelingen hoorde hem en diezelfde nacht ging hij naar het huis van de vrouw om haar te vermoorden.
M239 De huurmoordenaar, een blinde man, was in staat om het werk in het donker te doen terwijl de vrouw sliep. Haar baby lag op haar borst terwijl haar andere kinderen in de kamer sliepen. De sluipmoordenaar nam het kind weg en dreef het mes zo hard in haar dat hij haar vastpinde aan het bed.
I996 ’s Morgens ging hij naar Mohammed en vertelde het hem. Mohammed zei: “Je hebt Allah en zijn apostel geholpen.” Toen hem werd gevraagd naar de gevolgen, zei Mohammed: “Twee geiten zullen hun hoofd er niet naast leggen.”
M239 Mohammed wendde zich tot de mensen in de moskee en zei: “Als je iemand wilt zien die Allah en zijn profeet heeft bijgestaan, kijk dan hier.” Omar riep: “Wat, de blinde Omeir!” “Nee,” zei Mohammed, “Noem hem Omeir het zien.”
I996 De moeder had vijf zonen en de huurmoordenaar ging naar de zonen en zei: “Ik heb Bint Marwan [de dochter van Marwan] gedood, o zonen. Weersta me als je kunt; laat me niet wachten. “Islam werd die dag krachtig en velen werden moslims toen ze de macht van de islam zagen.

Opmerkingen van de auteur:
De dochter van Marwan was boos dat een aantal van haar stamhoofden waren vermoord. Deze moorden waren gepleegd door moslims met de goedkeuring van Mohammed. Haar stam was niet bereid om Mohammed te bestrijden voor vergelding en daarom componeerde ze een gedicht dat kritiek op hem was.

In een woestijnwereld waar vrijwel geen geschreven materiaal beschikbaar was, leek een gedicht op een krantenartikel dat mondeling zou worden verteld en doorgegeven. Natuurlijk kwam Mohammed er snel van horen.

Mohammed wist dat deze vrouw geen bedreiging voor hem vormde. Haar stam had al duidelijk gemaakt dat ze de moslims niet zouden aanvallen, maar dit was niet genoeg voor Mohammed. Zoals overal pestkoppen en tirannen, wist Mohammed dat de sleutel tot absolute controle over een groep de vernietiging van de vrijheid van meningsuiting is.

Wanneer mensen bang zijn om een onderdrukker te bekritiseren, verandert de hele groepsdynamiek. Stilte wordt een vorm van stilzwijgende goedkeuring en niemand weet wie een aanhanger is en wie een tegenstander is. Defiance wordt dan bijna onmogelijk.

Mensen zijn geïsoleerd van mensen met een vergelijkbare overtuiging en mensen die zich uitspreken, worden gemakkelijk gepakt. Naarmate dit proces intensiveert, neemt de angst toe en nemen de tirannen grip op de samenleving toe. Dit proces wordt “consolidatie van macht” genoemd.
Het tegenovergestelde van deze situatie is een samenleving waarin vrije meningsuiting wordt beschermd, omdat:

Tirannie en vrije meningsuiting kunnen niet samenleven in een samenleving.

Om de vrijheid van meningsuiting te beschermen, is het niet genoeg om de meeste spraak te beschermen; je moet alle spraak beschermen. Als de heersende klassen eenmaal het recht hebben om spraak te beperken die als onplezierig wordt beschouwd, zullen ze onveranderlijk de oppositie tegen zichzelf beperken. Wanneer dit wordt bereikt, is vrijheid voor altijd verloren.

Er zijn natuurlijk enkele goed begrepen uitzonderingen op dit principe. Het schreeuwen van vuur in een druk theater, het aanzetten tot geweld of het schaden van mensen en hun reputatie met leugens zijn voorbeelden van spraak die niet beschermd is. Beledigende, belachelijke, verontrustende of vernederende mensen (of hun ideeën) worden beschermd in een vrije samenleving. In feite is het vermogen om dit te doen de definitie van een vrije samenleving.

Het is belangrijk om te begrijpen dat vrijheid van meningsuiting niet het recht is om mensen te vertellen wat ze willen horen. Vrije meningsuiting is het recht om mensen te vertellen wat ze niet willen horen. Niemand in het Irak van Saddam Hussein werd ooit gevangengezet omdat hij zei wat een geweldige kerel Saddam was, ondanks het feit dat vrijheid van meningsuiting geen recht was voor Irakezen. Dit is het punt over vrije meningsuiting, het is niet het vermogen om ‘de meeste’ dingen te zeggen, het is het vermogen om absoluut alles te zeggen (buiten de uitzonderingen hierboven) zonder angst voor vergelding.

Het ‘probleem’ met de vrijheid van meningsuiting is dat mensen altijd dingen zeggen die je niet leuk vindt. Sommige mensen zullen zeggen dat de holocaust nooit is gebeurd of dat heroïne of slavernij moet worden gelegaliseerd. Helaas, als je vrijheid van meningsuiting wilt hebben, is dit wat ermee gepaard gaat.

Votaire besefte het belang hiervan toen hij verklaarde: “Ik ben het misschien niet eens met wat je zegt, maar ik zal vechten tot de dood voor jouw recht om het te zeggen.”

Ongeacht hoe graag je wilt voorkomen dat mensen de holocaust ontkennen of rechten voor mishandeling door kinderen bepleiten, je kunt dit niet doen zonder de vrijheid van meningsuiting te vernietigen.
Het belangrijkste om op te merken, is dat als je niet van een idee houdt, je het recht hebt om ertegen te debatteren. Als het idee echt slecht is, dan zou dat gemakkelijk moeten zijn.

Het idee van de islam als een vreedzame en fatsoenlijke religie lijkt redelijk moeilijk te verdedigen in een met redenen omkleed argument. Mohammed, zoals tirannen overal begrepen dat de enige manier om dit argument te winnen, was door geweld, bedreigingen en intimidatie.
Dit is dan de laatste tactiek van Jihad:

Regels van Jihad:
8) Sta nooit toe dat kritiek op Mohammed, Allah of de islam, de vrijheid van meningsuiting vernietigt.